L'isula sola. Jean-Yves Acquaviva / Vitalba

De gewelddadige geschiedenis van Corsica heeft talloze dichters geïnspireerd. Hier een gedicht van Jean-Yves Acquaviva. Hij woont en werkt in een dorpje in de Niolu en schrijft behalve prachtige gedichten ook romands en korte verhalen. In 2011 verschenen van zijn hand zowel de roman "Ombre di guerra" als de dichtbundel "Tandu scrivu". Veel uit die bundel is ook te lezen op zijn gelijknamige blog.


L’isula sola, Vitalba

O quantu vuleria scrive chì a mio storia hè di pace
Chì l’albori ch’aghju vistu si sò pisati sereni
Ma à empie a mio mente sò centu mila e strage
È di fiure sanguinose i mio ricordi sò pieni

Aghju vistu tantu volte u mio mondu piccià focu
Per una croce, un spechju o per un palmu di terra
Per una fede, un’idea, per u pusessu d’un locu
L’omi move e battaglie, l’omi dà si à a Guerra

Eiu sò l’isula sola
Locu di tanti sicreti
Un’isulella di fola
Musa di tanti pueti
Sò un’isula sulella
Mi chjamanu a più bella

Aghju vistu à l’orisonte ghjungne tanti battilloni
È i sullati à millaie calpighjà e mio marine
Aghju in core e vinice di ‘ssi tempi bughjiconi
È piengu à fiumi pieni e mio pene senza fine

Da sempre sò stata eiu ogettu di ogni imbliglia 

Quella chì omu vulia cumprà, vende o cunquistà
Quella stella ch’in lu celu di più c’à l’altre spampiglia
È c’ ognunu vuleria di e so mani tuccà

Eiu sò l’isula sola
Locu di tanti sicreti
Un’isulella di fola
Musa di tanti pueti
Sò un’isula sulella
Mi chjamanu a più bella

Ma vogliu sperà e crede in un dumane sfarente
Sunnià di l’ore à vene cum’è di tant’allegrie
Vede e so albe chjare è di pace splendurente
Pisà si à l’infinita cum’è in le puesie

È vogliu dì à i mei, à i mio figlioli cari
In un cantu di sperenza, in un’ardente prighera
Di francà mi à l’ora mai di tanti ricordi amari
È di tene caru à mè di più c’à a mio bandera

Eiu sò l’isula sola
Locu di tanti sicreti
Un’isulella di fola
Musa di tanti pueti
Sò un’isula sulella
Mi chjamanu a più bella…


Het eenzame eiland

O wat zou ik graag schrijven dat mijn geschiedenis vreedzaam is 

Dat ik elke zon in rust zag opkomen 

Maar mijn geest vult zich met duizenden rampen 

En mijn herinneringen zijn vol bloederige beelden 

Zo vaak zag ik mijn wereld ontbranden
Om een kruis, een spiegel, een stukje land, 

Om een geloof, een idee, het bezit van een plaats
Zag ik mensen gaan vechten, mensen oorlog voeren.

Ik ben het eenzame eiland 

Plaats van talloze geheimen
Een sprookjeseiland
Muze van zovele dichters
Ik ben een eiland op mijn eentje
Ze noemen me “de allermooiste”

Ik zag zoveel legers aan de horizon opdoemen
En soldaten vertrapten met duizenden mijn stranden
In mijn hart draag ik de littekens van die duistere tijden
En in volle stromen huil ik mijn verdriet zonder einde

Altijd was ik doelwit van iedere begeerte
Degene die men wilde kopen, verkopen of veroveren
Die ster aan de hemel die het sterkst straalt van allen
En die iedereen in zijn hand wil houden

Ik ben het eenzame eiland
Plaats van talloze geheimen
Een sprookjeseiland
Muze van zovele dichters
Ik ben een eiland op mijn eentje
Ze noemen me “de allermooiste”

Maar ik wil geloven in een andere toekomst
De tijden die komen dromen als even zoveel vrolijkheid
En de morgenstond zien, helder en schitterend van vrede
Die zich verheft in het oneindige als in de poëzie

Ik wil tegen mijn dierbaren zeggen, tegen mijn geliefde kinderen
in een lied van hoop, in een vurig gebed
Dat ze mij bevrijden van al die bittere herinneringen
En meer van mij zullen houden dan van mijn vlag

Ik ben het eenzame eiland
Plaats van zoveel geheimen
Een sprookjeseiland
Muze van zovele dichters
Ik ben een eiland op m'n eentje
Ze noemen me “de allermooiste”